Voor 3e keer clubkampioen!

Ieder jaar is het weer een vraagteken wie er bij WV Amsterdam allemaal aan de start van het clubkampioenschap staan. Want we hebben rond de 250 leden. Maar dat is voor clubicoon Andé Demeulenaere nog niet genoeg! Iedere week haalt hij aan de inschrijftafel mensen over om vooral toch bij onze club te komen fietsen. Daarom heb je geen idee wie de kanshebbers voor deze begeerde titel zijn.

De laaste jaren staat de wedstrijd van het clubkampioenschap vooral in het teken van de beroemde wet van Hennie Kuiper: “Eet eerst het bord van je tegenstander leeg en begin daarna pas aan je eigen bord.” Als iedereen zich strikt aan deze wet houdt krijg je per definitie geen mooie koers. Er wordt dan meer gekeken dan echt gevlamd. Als je eens een keer gas geeft en een gat hebt geslagen neemt er gegarandeerd niemand over. Met als een hergroepering als gevolg.

Zo kwamen wij in de finale terecht waar een drietal coureurs die een massasprint wilden ontlopen het hazenpad kozen. Ik zag mijn hoop op prolongatie van mijn titel vervliegen. Gelukkig was daar Frank Nederveen. Hij achtte zichzelf kansloos in de eindsprint en offerde zijn kansen op. Met een uiterste krachtsinspanning poefte hij het gat naar de koplopers dicht. Net voor de brug, op vijfhonderd meter van de finish sloten we bij hen aan.

De sprint zelf ging erg makkelijk. Mijn voorsprong was voldoende groot om rechtop te gaan zitten en te juichen. Want clubkampioen worden blijft echt heel speciaal!