28 januari 2019

Eindwinnaar driedaagse

Eigenlijk zou ik dit jaar niet starten in de Driedaagse. De dag ervoor stond een zware wedstrijd op het programma zodat ik nooit in uitgeruste staat aan de start zou kunnen verschijnen van de eerste rit. Maar op zondag regende het zo hard dat ik besloot de weekendkoers over te slaan. Met als gevolg dat ik maandag met superbenen uit bed sprong en waardoor ik toch veel zin had om te rijden in de Driedaagse die op maandagavond zou beginnen!

Na extra aanmoedigingen van de Wielervrouw vertrok ik naar het circuit van mijn club WV Amsterdam om toch te starten in de Driedaagse op maandagavond. In de kleedkamer speldde ik voor het eerst in mijn leven een zwart rugnummer op: de kleur van de 40+ renners. De kaap van de veertig jaar rondde ik al een paar jaren geleden maar in clubwedstrijden startte in tot nu bij de jonkies. Maar vandaag startte ik voor het eerst bij de ‘oude’ mannen. Er werd passief gekoerst en als sprinter kon ik daar niet verdrietig om zijn. In de slotfase sprong een renner weg en ik werd keurig tweede.

In de tweede rit op dinsdag herhaalde het scenario zich. Veel kijken en niet doorrijden bleek het motto bij de 40+ te zijn. Zo rolde het peloton naar de finale waar twee mannen het hazenpad kozen en ik derde werd.

In de slotrit op woensdag ging ik van start als leider in het klassement. Om de vluchtpogingen van concurrenten te neutraliseren deed ik een beroep op mijn trainingsmaten Fred van Huisstede en Willem van den Akker die deze taak nauwkeurig uitvoerden. Er was een eenzame koploper en daarachter won ik de sprint van het peloton. Met een tweede, een derde en weer een tweede plek bleek ik winnaar van de eindstand te zijn geworden. Fred en Willem: bedankt voor jullie hulp!